Onze jonge jaren waren heerlijk, onbezorgd en altijd samen. Als Tammo en de meisjes waren wij een 2 eenheid. Als Aletta blauw had, kreeg Marjolein rood. Mama maakte veel kleding voor ons en dan was dat vaak hetzelfde alleen in een andere kleur. We schelen maar 1 ½ jaar en deden altijd al veel samen: zwemmen, blokfluit spelen, een schooltuin onderhouden.
In de pubertijd kregen we vaker gezonde ruzie en kibbelden we wat af. We deden andere opleidingen en gingen aan het werk in andere richtingen. We kwamen wel altijd weer bij elkaar terug: samen op vakantie, samen zwemmen (duiken), samen naar concerten. Veel vrienden en vriendengroepen samen, de onderlinge band bleef sterk. Zelfs onze partners waren vroeger vrienden, ze zijn nu zwagers….
Hoe oud waren we op deze foto? 15, 16? Met nog een leven voor ons, vol met dromen van een mooie toekomst. Inmiddels een heel aantal jaren verder, veel van de dromen van toen zullen vast uitgekomen zijn, anderen niet. Maar het leven heeft ons veel goeds gebracht.
Dat onze beide ouders aan Alzheimer zijn overleden is echter wel een mindere ervaring. Hiernaast is de wetenschap dat wij, of in ieder geval een van ons, vrij zeker ook door de ziekte geveld zullen gaan worden een sterke motivatie om Alzheimer Nederland te steunen met onze shawls. Want hoe mooi zou het zijn als onderzoek tot een medicijn kan leiden? Of dat het genezen kan worden? Of in ieder geval duidelijk is hoe en waar het ontstaat? Het is goed om te blijven dromen. Dromen van een toekomst zonder Alzheimer…..!
